BİR UMUT
İlk haberini duyduğum da içimde korkunç bir nefret oluştu. Zaman durdu ve sanki dünyadaki herkes susmuştu. Gözlerimi sürekli bir noktaya dikiyor ve dakikalarca ayırmıyordum. Omzuma dokunan bir el sayesinde alıyordum gözlerimi diktiğim yerden. Ne oldu diye soruyorlardı, bir şekilde geçiştiriyordum. Yıllar geçmişti aradan. Yıllar önce gördüğüm bir çok şeyi tekrar ve hatasız olarak yapmam gerekiyor. Yapar mıyım diye düşündüm ve kendimde o gücü hissettim. İşte o an içime bir umut doğdu. O an sanki pencereden güneş sanki daha sıcak ve daha canlı süzüldü. Nesnelerim rengi daha canlı, çiçekler daha güzel kokmaya başladı. Aylardır yaptığım duaların kabul olduğuna, kabul olacağına inancım arttı. Hedefime ulaşmak için bir iki denemem oldu ve olumlu bir kaç adım atınca başaracağıma dair inancım arttı ve daha sıkı bağlandım inandığım değerlere. Sonra küçük bir pürüz çıktı. Burnumun üzerine çakılmış gibi oldum. Sanki üstüme 20 ton yük düştü. Düşünemez, konuşamaz, gözlerimi hareket ettiremez oldum. Yüzüm asıldı, suratım ekşidi, daha önce yaşadığım umutsuz duruma dönmeye başladım. Korkunç bir hızla geri gitmeye başladı her şey. Yavaş yavaş geldiğim bu noktadan inanılmaz bir hızla belki de daha geriye gidecektim. Sonra içimden bir ses "küçücük bir pürüzde vaz mı geçeceksin" dedi. Şimdi mücadeleme devam etme kararı aldım. Neler olur, rezil mi olurum, vezir mi bilemiyorum ama küçücük bir ışık gördüm ve o ışığı yakalamak içinde yılmadan usanmadan çalışacağım. İşte böle kendimce engebeli bir hayat sürüyorum.
